Iedere dinsdag tijdens de maanden oktober en november lichten we een tipje van de sluier over het digitaliseringsproject van het plannenarchief in Mijnmuseum Beringen.
Over Willy
Ik ben Willy, geboren in de jaren 1960 en getogen Maaslander (Dilsen-Stokkem). Ik ben nog jong van geest en blijf graag actief op lichamelijk en geestelijk vlak. Binnenkort ga ik met pensioen, ik was mijn ganse beroepsverleden in de logistieke sector werkzaam.
Hoe ben je hier terecht gekomen? Heb je affiniteit met de Mijnstreek?
Het is een unieke mogelijkheid om ons mijnverleden van wat dichterbij te kunnen bekijken, ook al is het dan in eerste instantie enkel via bouwtekeningen. Toen ik de oproep op sociale media zag langskomen, heb ik dan ook direct gereageerd.
Mijn grootvader langs vaders kant was ‘belleman’ (nvdr: deze gaf het signaal om de lift naar boven of beneden te laten gaan), mijn vader was onderhoudstechnicus aan de ‘schachten-ophaalmachines’ in Eisden. Zelf ben ik in een ver verleden even ophaalmachinist geweest vlak na mijn studies.
Welk plan is voor jou een “unieke vondst” en waarom?
Verrassend om te zien waren de blauwdrukplannen, want dat is echt meer dan 40 jaar geleden dat ik die nog in handen heb gehad. Binnenkort gaan we met de plannen van de mijnzetel in Eisden aan de slag, daar kijk ik erg naar uit omdat ik er zelf nog heb gewerkt.
Welke ervaringen/anekdotes zullen je bij blijven aan dit vrijwilligerswerk?
In Eisden was in 1977 nog één machinezaal manueel te bedienen. De andere was nieuwer en automatisch. Er was een zekere hiërarchie waar de oude machinisten de ‘rookies’ het ‘mindere’ werk lieten opknappen, zoals het opnieuw verven van de merktekens op de vuistdikke kabels. De kabels moesten regelmatig opnieuw geverfd worden met strepen om aan te duiden dat de kooien juist stonden.
Hoe valt vrijwilligen in tijden van corona mee?
Het dragen van mondmaskers blijft een moeilijkheid en daar een gewoonte van maken blijft een aandachtspunt. Mooi is dat ik door dit project leuke mensen heb leren kennen!